حواسَتـْـ بــِہ دِلَـتــْ باشَـد

آטּ را هَر جایــے نَگُذار ...

ایـטּ روزهـا دِلـْ را مـیدُزدَنـْد

بَعد کــِہ بــِہ دَردِشاטּ نَخُوردے

جاے صَنـْدوقِ پُسـتــْ آטּ را

دَر سَطـْلِ آشـْغالـ میــے اَنـْدازَنـْد

وَ تو خوبـْـ میدانــے دِلــے کــِہ الـْمثنــے شُد

دیگر دلـْ نمــے شود

  صِدایِ گــآم هآیِ تـُــ♥ـــو ضَرَبــآنِ زِندِگـیِ مَن اَست

بـآمِن رآه بیآ

بآ تُــ♥ــو تِشنِــه یِ زِندِه بودَنَـم...

  بآورتـــ بِشَود یآ نـﮧ 

  روزﮮ مـﮯ رسُد کـﮧ دِلَتــ برآﮮ هیچ کَس؛  

  بـﮧ اَندآزه ﮮ مَـטּ تَنگــ نَـפֿوآهَد شُد 

  برآی نِگآه کَردَنمـــ

    כֿـَندیدنمـــ  

  اَذیتـــ کردَنمــــ 

  برآی تَمآم لَحظآتـﮯ کـﮧ دَر کـ ـنارَم دآشتی 

  روزﮮ خوآهد رسید کـﮧ

در حَسرَت تِکرآر دوبآره مَـטּ خوآهـﮯ بود  

  می دآنم روزﮮ کـﮧ نبآشَم "هیچکَس تکرآر مـטּ نخوآهد شُد

بُگــــــــــــذار زمــانـــــه از حِـســـادتــــــــ بتـرکَــد

انــــــگشتــــــان ِ مَـــــن


چـــه بـــِه انگــشتـــان ِ تــــــو مےآینـــــد !

ڪسے ڪــﮧ زیــاב تـو פــرفــاشــ میگــــﮧ بےפֿـيال

بيشتر از همـﮧ فـڪـر و פֿـیــالــ בارهـ

فـقـط בیگــﮧ פـوصلـــﮧ ے بـפـثـــ نــבارهـ